Uit de Simulatie Breken: Kunnen We Ons Een Weg Uit het Universum Hacken?

In de 4e eeuw v.Chr. stelde de Griekse filosoof Plato dat mensen de wereld niet waarnemen zoals die werkelijk is. Alles wat we zien zijn slechts schaduwen op een muur. In 2003 publiceerde de Zweedse filosoof Nick Bostrom een artikel waarin hij dit idee formaliseerde en beweerde dat Plato gelijk had. In zijn redenering moet één van de volgende drie stellingen waar zijn:

1. De mensheid zal binnenkort uitsterven
2. Geavanceerde beschavingen maken geen simulaties waarin entiteiten bestaan die denken dat ze natuurlijk ontstane bewuste wezens zijn (misschien omdat het onmogelijk is)
3. We leven in een simulatie
   

De reden hiervoor is simpel: als het mogelijk is om simulaties te maken, en beschavingen kunnen technologisch ver genoeg ontwikkelen zonder zichzelf te vernietigen, dan zouden er extreem veel simulaties moeten bestaan. De kans dat een willekeurige beschaving — zoals de onze — geen simulatie is, wordt dan uiterst klein.

Uitbreken

Sommige mensen — zoals ikzelf — vinden dit argument behoorlijk overtuigend. Anderen hebben er interessante variaties op bedacht. Maar sommigen gaan nog een stap verder en speculeren over hoe we daadwerkelijk zouden kunnen uitbreken uit de simulatie.

Een van hen is Roman Yampolskiy, computerwetenschapper aan de Universiteit van Louisville en directeur van een cyberbeveiligingslab. Hij publiceerde onlangs een paper waarin hij de uitdaging van uitbreken uit de simulatie bekijkt door de bril van cyberbeveiliging. De paper gaat uit van de hypothese dat we ons in een simulatie bevinden en stelt de vraag: kunnen we daar iets aan doen? Het is een eerste verkenning en biedt nog geen werkbare oplossing, maar opent het gesprek.

In een aflevering van de London Futurist Podcast licht Roman zijn ideeën toe. Hij is er vrij zeker van dat we in een simulatie zitten — om verschillende redenen. De waarnemingseffecten in de kwantumfysica doen hem denken aan videospellen, waarin omgevingen alleen worden weergegeven als de speler ernaar kijkt. Evolutie-algoritmes haperen na een week of twee, wat suggereert dat enige vorm van ‘engineered design’ nodig is om voldoende complexe agents te creëren. En het zogeheten “moeilijke probleem van bewustzijn” wordt volgens hem eenvoudiger wanneer we onszelf beschouwen als spelers in een simulatie.